SKARBY ŚLĄSKIEJ ZIEMI - OBIAD NA SZYNDZIELNI

8.00 – Msza i wyjazd z ul. Gawronów 20

ĆWIKLICE  Nawiedzenie kościoła św. Marcina – drewniany barokowy kościół znajdujący się w Ćwiklicach w powiecie pszczyńskim. Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego w pętli pszczyńskiej. Modlitwa w kościele. Pierwsze wzmianki o kościele położonym w tym miejscu pochodzą z 1326 roku. Obecny kościół został wzniesiony na zrębach pierwotnej świątyni, przez długi czas uważano, że stało się to na przełomie XVI i XVII wieku, ale ostatnie badania drewna pobranego z więźby ze świątyni wskazują, że pochodzi ona z lat 1464–1466. Ćwiklicka świątynia jest obok kościoła w Łaziskach, prawdopodobnie najstarszym kościołem drewnianym na Śląsku o konstrukcji zrębowej. Kościół został wybudowany w stylu gotyckim, jednak w ciągu swojej historii przeszedł wiele zmian. Został przebudowany w XVIII wieku, zaś na przełomie XIX i XX wieku, podczas prac remontowych oryginalny kształt kościoła został zdeformowany. W 2010 roku, powódź zniszczyła podwaliny i posadzkę świątyni, od tego czasu przechodzi remont. Kościół św. Marcina jest orientowaną budowlą drewnianą o konstrukcji zrębowej. Prezbiterium zamknięte jest ścianą prostą. Przy nim (od północy) mieści się kruchta – dawna zakrystia, natomiast od strony południowej mieści się zakrystia o konstrukcji szkieletowej. Nawa zbudowana jest na planie czworokąta z przylegającą od strony południowej późniejszą kaplicą. Nad nawą i prezbiterium dachy siodłowe kryte gontem. Od zachodu wieża konstrukcji słupowej, wzniesiona na planie kwadratu, w dolnej partii wtopiona w korpus kościoła, nakryta baniastym hełmem z latarnią. Wystrój kościoła pochodzi z połowy XVIII w. i jest dość jednolity. We wnętrzu znajdują się trzy późnobarokowe ołtarze: główny z patronem kościoła – św. Marcinem na obrazie i dwa boczne, pod wezwaniem Matki Bożej i Ukrzyżowania. Wart uwagi jest XV-wieczny tryptyk z Matką Boską i Dzieciątkiem w kaplicy bocznej oraz ołtarzyk św. Barbary pod wieżą. Interesujące są również drzwi z okuciami i zamkami z XVI w. prowadzące do kaplicy dołączonej do nawy, rokokowa chrzcielnica w kształcie anioła podtrzymującego urnę oraz ambona również w stylu rokoko (aktualnie zdemontowana). Na ścianach polichromia z końca XVII w., w prezbiterium sceny z życia patrona parafii św. Marcina Biskupa i wizerunki apostołów (zasłonięte obecnie, podobnie jak ściana wschodnia oraz ściana tęczowa, współczesnym odeskowaniem), w nawie sceny z Męki Pańskiej z wizerunkami apostołów w partiach dolnych. W latach 70. XX w. zlikwidowano stary strop nawy, na którym były jeszcze widoczne fragmenty polichromii w postaci wici roślinnej i zastąpiono go nowym, kasetonowym. Organy – obecne zbudowane w 1982 r. przez kobiórskiego budowniczego p. Zasadę. Wcześniejsze, z ok. 1880 r., pochodzące z warsztatu Heinricha Durschlaga, znajdujące się obecnie w Muzeum Organów Śląskich w Akademii Muzycznej w Katowicach, zostały zrekonstruowane w oparciu o zachowane części i badania porównawcze. SPOTKANIE Z KS. PROB. SYLWESTREM SUCHONIEM, KAWA, BINGO.

ALEKSANDROWICE Parafia pw. Świętego Maksymiliana Kolbego w Bielsku-Białej – parafia rzymskokatolicka znajdująca się w Bielsku-Białej, w dzielnicy Aleksandrowice. Należy do Dekanatu Bielsko-Biała II – Stare Bielsko diecezji bielsko-żywieckiej. Erygowana w 1980. Jest prowadzona przez księży diecezjalnych. SPOTKANIE Z KS. DZIEKANEM STANISŁAWEM WAWRZYŃCZYKIEM. NAWIEDZENIE ŚWIĄTYNI.

OLSZÓWKA Parafia pw. Świętego Andrzeja Boboli w Bielsku-Białej – parafia rzymskokatolicka znajdująca się w Bielsku-Białej, w dzielnicy Olszówka. Należy do Dekanatu Bielsko-Biała II – Stare Bielsko diecezji bielsko-żywieckiej. Erygowana w 1996. Jest prowadzona przez księży Pallotynów.

KOLEJ GONDOLOWA NA SZYNDZIELNIĘ – WJAZD i ZJAZD

Schronisko PTTK Szyndzielnia  (niem. Kamitzerplatte) – górskie schronisko turystyczne Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego w Beskidzie Śląskim, na Szyndzielni, na terenie lasów komunalnych miasta Bielska-Białej. Położone na wysokości 1001 m n.p.m. Pierwsze murowane schronisko w tym paśmie górskim, oddane do użytku w 1897. Decyzję o budowie schroniska na podjęła bielska sekcja niemieckiego Beskidenverein (Sektion Bielitz-Biala des Beskidenvereins) po pożarze schroniska „Klementynówka” nieopodal Klimczoka. Budowę rozpoczęto w 1896, a zakończono w lipcu 1897. Zbudowane przez firmę bielskiego architekta Karola Korna było murowano-drewniane, na wzór schronisk alpejskich z charakterystyczną wieżyczką. Schronisko poświęcono 17, a uroczyście otwarto i oddano do użytku 18 lipca 1897. W 1907, z okazji dziesięciolecia schroniska, jego dzierżawca - Weinhold, wybudował, pełniący rolę dodatkowego schronu, drewniany szwajcarski domek. Zainstalowano także sygnaturkę na dachu domku, która dźwiękiem wskazywała turystom drogę w czasie trudnych warunków atmosferycznych. W pokoju na wieży mieściła się stacja meteorologiczna, a na parterze winiarnia. W 1911 wybudowano wodociąg do schroniska. W pobliżu obiektu w 1923 wzniesiono niewielką skocznię narciarską. Na początku posiadało 8 pokoi noclegowych z mogących pomieścić od 2 do 4 osób oraz dużą salę zbiorową, a także rozbudowane zaplecze gastronomiczne. Stałymi mieszkańcami byli gospodarz oraz restaurator. W pierwszych latach funkcjonowania frekwencja kształtowała się następująco: 1897 - 2894 osoby; 1900 - 5381 osób; 1905 - 6735 osób; 1909 - 6175 osób.

W czasie II wojny światowej obiekt służył głównie różnym celom paramilitarnym, m.in. odbywały się tu obozy organizacji Hitlerjugend. W 1940 Beskidenverein otrzymał na własność parcelę, na której stał budynek. Wkrótce też doprowadzono do niego istniejącą do dziś leśną drogę z Dębowca. Ostatnim niemieckim gospodarzem był Eugen Kutschera, który został wcielony do armii niemieckiej. Później schroniskiem zarządzała jego żona – Karolina. Z końcem 1944 budynek został zajęty przez Wehrmacht i włączony w linię obrony miasta. W obliczu zbliżającego się frontu i otoczenia przez Armię Czerwoną, Karolina Kutscherowa wraz z dziećmi uciekła górami w stronę Skoczowa. Na początku lutego 1945 budynek został kilkakrotnie trafiony radzieckimi pociskami artyleryjskimi: jeden z nich przebił dach i eksplodował w kuchni, inny zniszczył klatkę schodową, a pozostałe zdemolowały charakterystyczną wieżyczkę^[5]. Po ustąpieniu wojska niemieckiego niezniszczone jeszcze wyposażenie zostało rozkradzione. Po II wojnie światowej na terenie Bielska i Białej już 18 lutego 1945 reaktywowane zostały przedwojenne oddziały Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w tych miastach – już jako wspólny Oddział Bielsko-Bialski. Już następnego dnia miejscowe władze upoważniły przedwojennych działaczy PTT Tomasza Wróbla i Władysława Zajączka do przejęcia i zabezpieczenia majątku Beskidenvereinu oraz innych niemieckich związków turystycznych i narciarskich. Po prowizorycznym remoncie i niezbędnych naprawach, 22 lipca 1945 schronisko ponownie oddano do użytku, a jego pierwszą polską kierowniczką została Anna Maciejna. W latach 1954–1957 przeprowadzono rozbudowę według projektu architektów Krystyny Tołłoczko-Różyskiej i Wandy Gengi. Dobudowano od południowo-wschodniej strony nowe skrzydło gastronomiczno-gospodarcze i przebudowano wieżę. 8 października 1985 około godziny 8 rano w schronisku wybuchł pożar – zapaliła się część krytego gontem dachu, w rejonie wieży. Straż pożarna walczyła z ogniem blisko 3 godziny. Całkowicie spłonął dach wieży, a także część dachu budynku głównego. Zniszczenia odbudowano, dach pokryto blachą. Gospodarzami obiektu po 1945 byli m.in.: Anna Maciejna, Alfreda Kosmala, Bronisław Jarosz z siostrą, Andrzej Kamiński, Jadwiga i Czesław Zontek (1969-2000) oraz Aniela i Janusz Szejna. 49 miejsc noclegowych w pokojach 2, 3, 4, 6, 8 i 10-osobowych. stała dyżurka GOPR. Obok schroniska znajduje się alpinarium, założone w 1906 przez bielskiego muzealnika i przyrodnika Eduarda Schnacka.

Koszt 100 zł (+ PIENIĄDZE NA KOLEJ LINOWĄ NA SZYNDZIELNIĘ: bilet normalny w obie strony 38 zł; bilet dla seniora 65+ 29 zł w obie strony + pieniądze na obiad dla chętnych). Powrót na Gawronów 20 w Katowicach w godzinach wieczornych.