ĆWIKLICE HAŁCNÓW WAPIENICA

ĆWIKLICENawiedzenie kościoła św. Marcina – drewniany barokowy kościół znajdujący się w Ćwiklicach w powiecie pszczyńskim. Kościół znajduje się na Szlaku Architektury Drewnianej województwa śląskiego w pętli pszczyńskiej. Modlitwa w kościele. Pierwsze wzmianki o kościele położonym w tym miejscu pochodzą z 1326 roku. Obecny kościół został wzniesiony na zrębach pierwotnej świątyni, przez długi czas uważano, że stało się to na przełomie XVI i XVII wieku, ale ostatnie badania drewna pobranego z więźby ze świątyni wskazują, że pochodzi ona z lat 1464–1466. Ćwiklicka świątynia jest obok kościoła w Łaziskach, prawdopodobnie najstarszym kościołem drewnianym na Śląsku o konstrukcji zrębowej. Kościół został wybudowany w stylu gotyckim, jednak w ciągu swojej historii przeszedł wiele zmian. Został przebudowany w XVIII wieku, zaś na przełomie XIX i XX wieku, podczas prac remontowych oryginalny kształt kościoła został zdeformowany. W 2010 roku, powódź zniszczyła podwaliny i posadzkę świątyni, od tego czasu przechodzi remont. Kościół św. Marcina jest orientowaną budowlą drewnianą o konstrukcji zrębowej. Prezbiterium zamknięte jest ścianą prostą. Przy nim (od północy) mieści się kruchta – dawna zakrystia, natomiast od strony południowej mieści się zakrystia o konstrukcji szkieletowej. Nawa zbudowana jest na planie czworokąta z przylegającą od strony południowej późniejszą kaplicą. Nad nawą i prezbiterium dachy siodłowe kryte gontem. Od zachodu wieża konstrukcji słupowej, wzniesiona na planie kwadratu, w dolnej partii wtopiona w korpus kościoła, nakryta baniastym hełmem z latarnią. Wystrój kościoła pochodzi z połowy XVIII w. i jest dość jednolity. We wnętrzu znajdują się trzy późnobarokowe ołtarze: główny z patronem kościoła – św. Marcinem na obrazie i dwa boczne, pod wezwaniem Matki Bożej i Ukrzyżowania. Wart uwagi jest XV-wieczny tryptyk z Matką Boską i Dzieciątkiem w kaplicy bocznej oraz ołtarzyk św. Barbary pod wieżą. Interesujące są również drzwi z okuciami i zamkami z XVI w. prowadzące do kaplicy dołączonej do nawy, rokokowa chrzcielnica w kształcie anioła podtrzymującego urnę oraz ambona również w stylu rokoko (aktualnie zdemontowana). Na ścianach polichromia z końca XVII w., w prezbiterium sceny z życia patrona parafii św. Marcina Biskupa i wizerunki apostołów (zasłonięte obecnie, podobnie jak ściana wschodnia oraz ściana tęczowa, współczesnym odeskowaniem), w nawie sceny z Męki Pańskiej z wizerunkami apostołów w partiach dolnych. W latach 70. XX w. zlikwidowano stary strop nawy, na którym były jeszcze widoczne fragmenty polichromii w postaci wici roślinnej i zastąpiono go nowym, kasetonowym. Organy – obecne zbudowane w 1982 r. przez kobiórskiego budowniczego p. Zasadę. Wcześniejsze, z ok. 1880 r., pochodzące z warsztatu Heinricha Dürschlaga, znajdujące się obecnie w Muzeum Organów Śląskich w Akademii Muzycznej w Katowicach, zostały zrekonstruowane w oparciu o zachowane części i badania porównawcze. SPOTKANIE Z KS. PROB. SYLWESTREM SUCHONIEM, KAWA, BINGO.

RUDOŁTOWICE Pałac w Rudołtowicach – Pałac został zbudowany na początku II. połowy XVIII w. Prawdopodobnie wzniósł go w 1752 r. hrabia Józef Zborowski, być może na miejscu jakiejś starszej budowli. Pałac jest bardzo podobny do pałacu w rodowej siedzibie Zborowskich w Zborowie. Mieszkańcami pałacu byli przez dłuższy czas kolejni właściciele tutejszych dóbr rycerskich, a na początku XX w. zarządcy majątków księcia pszczyńskiego. Obiekt, skierowany elewacją frontową w kierunku wschodnim, wzniesiony został w stylu rokokowym. Murowany z cegły, potynkowany, wzniesiony na rzucie prostokąta. Piętrowy, z użytkowym poddaszem, częściowo podpiwniczony; piwnica przykryta sklepieniem krzyżowym z gurtami, wspartym na czworobocznym słupie. Układ wnętrza trzytraktowy, symetryczny. Na osi obszerna sień, w jej przedłużeniu paradna, dwubiegowa klatka schodowa z dwoma pomieszczeniami po bokach. W części północnej, pomiędzy traktami, boczna sień gospodarcza. Wnętrza parteru sklepione: w sieni sklepienia kolebkowe z lunetami, rozdzielone gurtami, w pozostałych pomieszczeniach kolebkowe z lunetami lub kolebkowo-krzyżowe. Na piętrze sufity. Elewacje dłuższych boków siedmioosiowe, z nieznacznymi, centralnymi trzyosiowymi ryzalitami, krótszych – trzyosiowe. Narożniki boniowane, ryzality rozczłonkowane pilastrami, pierwotnie o kapitelach w porządku jońskim. Wejścia (główne i gospodarcze, północne) zamknięte łukiem półkolistym w uszatym obramieniu, zwieńczone falistymi gzymsami. Otwory okienne w obramieniach uszatych z fragmentami belkowań o urozmaiconych wykrojach. Gzyms koronujący profilowany. Ryzality zwieńczone trójkątnymi, spłaszczonymi przyczółkami. W przyczółku frontowym kartusze z herbami Jastrzębiec (Zborowskich) i Ostoja. Dach mansardowy, z nowszymi lukarnami, pierwotnie kryty prawdopodobnie gontem, następnie eternitem, obecnie blachą^[3]. We fragmentach zachowała się klasycystyczna stolarka, m.in. klepkowe drzwi.Do pałacu przylega od zachodu park w stylu angielskim z zachowanymi okazami starych dębów i lip. Prawdopodobnie stanowi on fragment lasu, otaczającego kiedyś pałac. Na najstarszym zachowanym planie posiadłości z połowy lat 60. XIX w. widać, że jego granica nie była jeszcze jednoznacznie określona, brak też jakichkolwiek oznaczeń komponowanych założeń zieleni. Dopiero plan pochodzący z 1883 r. przynosi informacje o ogrodzeniu terenu, wytyczonych pierwszych traktach komunikacyjnych oraz o ogrodzie warzywnym, usytuowanym w obrębie folwarku, przy południowej granicy zespołu. HAŁCNÓW  SANKTUARIUM MB BOLESNEJ Kult Matki Bożej Bolesnej z Hałcnowa zaczął się rodzić na początku XVIII wieku. W 1764 r. pojawia się pierwsza wzmianka o figurce Matki Bożej Bolesnej – Piety Hałcnowskiej. Właśnie staraniem pielgrzymów i miejscowego dziedzica zostaje w Hałcnowie wzniesiony kościół, do którego zmierzają pielgrzymi nie tylko z okolicznych miejscowości, ale z całego regionu. W Księdze Łask zostają odnotowane pierwsze informacje o uzyskanych łaskach i uzdrowieniach. To wszystko sprawia, że skromny kościół w Hałcnowie, zaczyna funkcjonować w mentalności pielgrzymów jako sanktuarium - święte miejsce, w którym Bóg, przez przyczynę Matki Bożej, udziela wiernym swoich łask. Na poświęcenie kościoła w 1784 r. przybyło ok. 3 tys. wiernych. W notatce z 1896 r. czytamy, iż "nie ma dnia, w którym by do Hałcnowa z różnych stron wierni nie przychodzili." W okresie międzywojennym kult Matki Bożej Hałcnowskiej rozszerzył się niemal na całe Podbeskidzie. Obecnie do hałcnowskiego Sanktuarium stale przybywają zorganizowane grupy pielgrzymkowe oraz liczni pielgrzymi indywidualni. Odbywają się również cykliczne pielgrzymki, czuwania i wydarzenia, gromadzące wiernych z diecezji bielsko-żywieckiej i spoza niej. Niektóre z nich są na stałe wpisane w kalendarium diecezjalne: Diecezjalna Pielgrzymka Chorych i Starszych, comiesięczne czuwania u stóp Maryi, comiesięczne Matki Bożej Bolesnej w Hałcnowie jest niewątpliwie jednym z najbardziej znanych i rozpoznawalnych sanktuariów nie tylko w diecezji i na Podbeskidziu. Sytuuje się na bogatej mapie sanktuariów w Polsce jako jedno z ważniejszych miejsc pielgrzymkowych na południu kraju. Coraz bardziej rozpoznawalne, przyciąga pielgrzymów nawet z odległych zakątków, którzy chcą nawiedzić to wyjątkowe miejsce z wiarą i w duchu modlitwy u stóp Bolesnej Pani, która od tylu wieków króluje z matczyną troską na hałcnowkiej ziemi. Obszerna historia hałcnowskiego Sanktuarium i Figury Matki Bożej Bolesnej jest opisana w publikacjach dostępnych w bibliotece parafialnej.

WAPIENICA - Wapienica leży w zachodniej części Bielska-Białej, na zachód od rzeki Wapienicy (administracyjne osiedle Wapienica obejmuje także obszar na wschód od niej).

Wyżynna część dzielnicy znajduje się na Pogórzu Śląskim (w mikroregionie o nazwie Dział Bielski), które jest częścią Pogórza Zachodniobeskidzkiego. Do Wapienicy należą również wysunięte na południe miasta tereny górskie, wchodzące w skład pasma Beskidu Śląskiego – Dolina Wapienicy i szczyty wokół niej (m.in. Klimczok, Palenica i Szyndzielnia). Dolinę Wapienicy otacza jedenaście szczytów Beskidu Śląskiego:
licząc od wschodu: Cyberniok (731 m n.p.m.); Mokry Groń (601 m n.p.m.); Szyndzielnia (1028 m n.p.m.); Klimczok (1117 m n.p.m., najwyższy punkt dzielnicy i całego miasta); Trzy Kopce (1082 m n.p.m.); Stołów (1035 m n.p.m.); Pod Błatnią (853 m n.p.m.); Przykra (818 m n.p.m.); Wysokie (756 m n.p.m.); Kopany (690 m n.p.m.); Palenica (688 m n.p.m.). Przejazd do Ośrodka Harcerskiego – Pani Teresa i Pan Tadeusz. Zwiedzanie. Obiad

 Koszt 100 zł    (+ PIENIĄDZE NA obiad dla chętnych). Powrót na Gawronów 20 w Katowicach w godzinach wieczornych.